Een aantal jaren geleden had ik ook ineens behoefte om Renate Dorrestein (mijn favoriete Nederlandse auteur) een berichtje te sturen via de site van haar uitgever. Denkend dat ze het toch niet zou lezen, en dat ze bedolven werd onder de mail van kwijlende fans zoals ik.
Maar ze schreef terug! And I quote:
Wat vind ik het toch altijd aardig als mensen de moeite nemen om me te laten weten dat ze van mijn boeken genieten. Jij ook weer heel erg bedankt daarvoor.
Zelfs beroemde schrijfsters zoals zij blijken dus een compliment te waarderen! Ik ben het nooit vergeten.
Nu ben ik de laatste weken geobsedeerd door The Because Show, een podcast van drie begin-veertig-vrouwen in Los Angeles. Ik kwam bij ze recht via The Table Set, een ander programma van drie fabulous gay guys die met elkaar praten over entertaining; dat wil zoveel zeggen als 'het mensen naar de zin maken'. Van een etentje voor twee, tot een themafeestje, via een indrukwekkend diner tot een brunch met je vrienden. Hartstikke leuk, en in één van de afleveringen hadden ze een pyjama party waarbij ze aan de kaasfondue zaten en lollige haiku's schreven, mét hun vriendinnen van The Because Show. Die meiden klonken leuk, en ik besloot ze eens op te zoeken in iTunes.
Nu hebben ze strikt genomen een "mommy blog". Ik krijg de laatste tijd een beetje jeuk van mommy blogs die de uitstraling hebben "Het moederschap is alles, ik ben een Moeder en dat is Het Enige Dat Het Leven De Moeite Waard Maakt." Want wat ben ik dan? Niet om sneu te klinken, maar ik heb het nu juist even nodig om te zien dat je ook allerlei interessants kunt beleven als je (nog) geen moeder bent, én dat je niet opeens Alleen Nog Maar Moeder bent, als een kind krijgt. Ik weet nog dat ik een beetje bang was, in die maanden dat ik vorig jaar zwanger was: ik ging iemands moeder worden (althans dat was de bedoeling), maar wat ging dat met mij doen? Was ík er dan nog gewoon wel, als Mezelf? Ik werd er onzeker van - al hadden die gedachten waarschijnlijk voor een groot deel te maken met mijn eigen moeder, die haar werk buitenshuis aan de wilgen hing, geen noemenswaardig sociaal leven overhield en geen hobby's had toen ik klein was.
Maar die dames van The Because Show hè... Die wonen in LA en hebben allemaal kinderen, werken alledrie (als schrijfster, als juf en als tekenaar bij de animatieserie Family Guy) - maar ze hebben het nauwelijks over werk of hun kinderen. Waar ze het wel over hebben? Nou ja, waar vriendinnen het zoal over hebben: mooie boeken, seks, gênante verhalen, een verslaving aan salted caramel cake pops van Starbucks, mascara van $70 en waarom iemand daar zoveel geld aan uit zou geven, debiele exen, auto's waarin een geniepig lampje gaat branden waarvan je niet weet wat het betekent, en (mijn favoriete onderwerp) hun wilde twintigerjaren, en het kattenkwaad dat ze toen uithaalden. Één van deze keurige moeders is zelfs stripper geweest in New York, maar ze konden er allemaal wel wat van!
Alles bespreken ze vol zelfspot, met af en toe flinke krachttermen, veel gebulder, zonder enige terughoudendheid of schaamte. En GEWOON.ENORM.GRAPPIG. Ik gier het uit, in mijn eentje, met mijn koptelefoon op.
Nou, dus ik besloot ze zondag even een mail te sturen, omdat ze reacties altijd leuk lijken te vinden. En ja: de volgende dag zat er al een mail van één van de dames in mijn inbox! Een enorm aardig antwoord. Uit Los Angeles! Zomaar! Zwijmel.
Je vindt ze hier:
wat heb je dit heerlijk geschreven :)
BeantwoordenVerwijderenDe courgette spaghetti van hierboven ziet er ook goed uit trouwens.