donderdag 7 juli 2011

Ik steel even een momentje

Weer gaan werken na de vakantie is altijd een beetje een stap. Ik had er pijn van in mijn buik de afgelopen dagen; ik dacht aan alle dingen die misschien-wellicht-mogelijk mis waren gelopen in mijn afwezigheid, aan papiertjes die zich op zouden hebben gestapeld in mijn postvak en uitpuilende mailboxen.

Nu ik er ben blijkt het alles mee te vallen, maar het is toch wel weer even intensief. Even de gedachten ordenen, een collega moed inpraten en weer in het ritme komen. Dus kies ik er nu even voor om 5 minuten uit het raam te kijken naar het grasveld met de vijver beneden, naar de eenden die daar rondscharrelen en naar de wolken die oogverblindend wit in de blauwe lucht zweven.

Het leven is goed, als ik hier straks klaar ben, stap ik de deur uit. Ik kom dan terecht in een leven waar de meeste van de écht belangrijke dingen zich afspelen. Ik wil mijn werk goed doen en doe mijn best, maar de nieuwe huisstijl van de zaak en het wachtwoord van mijn werkcomputer zal ik me over 10 jaar niet meer herinneren.

In het echte leven vind ik na m'n laatste lesdag thuis rode rozen, kaarsjes en rose bubbelwijn, zorgvuldig op tafel uitgestald door een trotse Mr A. In het echte leven is mijn tijd van mij, en gaat de klok een stukje langzamer. In het echte leven kook ik, snijd ik, roer ik en bak ik met de keukendeur open en het zonnetje in mijn gezicht. In het echte leven loop ik op teenslippers en wil ik me elke dag kleden alsof het feest is. In het echte leven playback ik met mijn iPod mee op de fiets. In het echte leven kan ik in een boek kruipen en in een andere wereld terecht komen.

Ik denk dat ik iemand ben die ontworpen is om op een lager tempo te leven. Het gaat me soms te snel. Ik kan me dan niet concentreren op wat er echt toe doet. Liever rustig aan, dus. Noem het lui, of beter dromerig.

De 5 minuten zijn om. Weer even een versnelling omhoog...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Leuk als je een berichtje achterlaat!